Eindelijk, we konden weg richting de Eifel. Lekker in het zonnetje en vol enthousiasme stapte we in de auto richting Duitsland. Waar we Duitsland binnen reden met een heerlijk zonnetje, sneeuwde het vijf minuten later behoorlijk door. Eenmaal in de buurt van de Eifel belde Maurice van het Project Team om een locatie af te spreken waar we elkaar zouden ontmoeten. Beneden aan de berg aangekomen kwamen wij al wat staf van de Meltdown tegen. Even staan praten en kijken waar de bivak voor vanavond zou worden opgeslagen. Enorme luxe was dat ondanks de kou het water voor het toilet gewoon beschikbaar was. Toen ook het Project team was gearriveerd zijn we op pad gegaan naar de post waar op dat moment deelnemers zouden moeten zijn. Het was een enorm mooi ritje door de bergen. We hebben genoten van het uitzicht! Wow wat is het daar mooi zeg. Wel enorm heuvelig. Dus wij hebben nu nog meer respect voor de deelnemers van Eifel 50° Nord The Meltdown.
We zagen vanaf de andere kant van de plas dat daar de post zou zijn. Duidelijk herkenbaar aan het busje en een zelf gebouwde tentje. Voordat we bij de post aankwamen zagen we 2 deelnemers zwaaien en doen naar een Nederlandse auto.
Dus netjes en aardig als wij zijn stoppen even om te kijken wat er aan de hand is. Bleek er een touw door de boom te hangen waar een zakje aan moest hangen. Vol goede moed waren de deelnemers begonnen het zakje op te hijsen, omdat ze dachten dat daar een aanwijzing in zou zitten. Gaande weg brak het touwtje af en viel de zak in het water. De afdaling naar beneden was behoorlijk. Onder toezicht van het Project Team, C-team en Nieuwsteam klom een van de deelnemers voorzichtig naar beneden. Gelukkig lukte het om de zak te pakken. Eenmaal boven aangekomen bleken er geen aanwijzingen in te zitten. Toch het vermoede hebbende dat dit niet de post was hebben ze het zakje meegenomen naar de echte post enkele honderden meters verderop om deze te overhandigen aan de staf.
Koud als het was moesten ze daar een tochtje maken in een kano. Voor het welzijn van de deelnemers was deze wel aanzienlijk ingekort. Na een flink steile afdaling met de kano kwamen ze bij het water en stapten ze in. Eenmaal in de boot moesten ze een stukje varen en iets uit het zakje halen. Hetzelfde zakje dat ze dus even daarvoor opgehaald hadden, maar dat inmiddels weer netjes terug gehangen was. Na deze hachelijke kanotocht stond er een lekker warm soepje op hen te wachten. Eenmaal weer een beetje uitgerust gingen de groepjes weer verder want er lag hen een steile klim te wachten. Na zeven van de achttien groepjes gezien te hebben vertrokken we weer richting Nederland. Bij het weg gaan begon het al te sneeuwen en onderweg kwamen we ook een dik pak sneeuw tegen. We konden het natuurlijk niet laten om daar even sneeuwballetje te gooien.